La luno marŝas kaj alproksimiĝas la okcidenton.
la taglumo tuj finiĝos.
Du koroj estas ligitaj kun promesa ŝnuro.
du korpoj ridete proksimiĝas unu la alian
je posttagmezo neniam forgesita.
Posttagmezo neforgesebla, tempo de amo;
posttagmezo brila, tempo plena de ĝojo.
La balkono estas nia blinda atestanto,
kaj la vento, nia surda atestanto.
Nun du koroj fariĝas unu.
Vere, amo estas belega.
Noemuti-Timoro, 19-02-2011
---------------------------------
Ĉi tiu poemo estas tradukita de la aŭtoro el la davana versio:
Neonmabê kamapnikan
Manse nnao ma npaumák neontés,
neno ameûsinet lof he namsoupen.
Nekaf nua mafutû neik tani mantaën,
aof nua nmapaumakan neik kumanit
ma smanaf nua natpenen neik malinat
nbi neonmabê lê lof ka mapnikan fa.
Neonmabê kamapnikan, tabu manekat;
neonmabê ameut, tabu naheun malinat.
Beranda es a-njail hai saksi kamamatâ,
ma anin a-njail hai saksi lê kamalukê.
Oras i nekaf nua njail nekaf mesê.
‘Tebes, laismanekat lo namás.
Yogyakarta, Funhitû 2003