Estas senfine kaj eble senfrukte demandipri kio estus la vera kialo nin troviĝi ĉi tie,
sub la ĉielo kun espero por nur nova tago
vivi sentime kiel gefiloj de Ĉiopova Dio.
Venas denove kion oni jam lernis forgesi,
reaperas al ni kion oni nomas terursonĝo,
revenas ja kion oni malhelpas kun preĝoj.
Ho ve! Denove ni estas ĉi tie kun larmoj.
Hodiaŭ ni devas repeti rifuĝejon kaj helpon
al la mondo kalkulanta paĝojn da problemoj.
Estas jam multekostege perdi preskaŭ ĉion,
do helpu nin konservi la lastan: Esperon.
Noemuti-Timoro, 07/X/2009
No comments:
Post a Comment