Kiam velkas la rozo

Rozo estis bela floro bone kreskanta,

kiu hieraŭ vivis ka parfumis landon.

Hieraŭ ĝi nutris al malsatantoj,

kaj donis trinkaĝon al soifantoj.

Ĝi estis signo de amo,

skribinto en libro gardata.

Sed la vento rompis siajn foliojn.

Poste la suno mortigis sian trunketon.

Se la Kreinto respondos al mia peto,

lasu ke oni tuj planti novan rozon.

Sed ĝia aromo devas esti la atendita

por ke oni ne devus planti denove.

Oni devas ĉiam aŭskulti la voĉon divinan

ĉar estas ĝi, kiu elektas la rozon eternan,

oni devas ĉiam aŭskulti la ordon divinan

ĉar estas ĝi, kiu neniam enhavas eraron.

Noemuti-Timoro, februare 2011
Esperantigita el la poemo "Oras roza nmaknenê",
verkis davanlingve kaj esperantigis Yohanes Manhitu