kiun pasintece oni jam heredigis al mi,
kiam mi kuradis tien kaj tie kiel infano
kun menso ankoraŭ similis ĝardenon senplantan.
Hodiaŭ mi ordigas plenajn vortojn
kvazaŭ mi estus diligenta rizrikoltanto
por stoki ĝin en rizbarakon, nomiĝanta
sankta barako por volora riĉaĵo.
Ĝis nun, mi volas fariĝi gardanto
de ĉiuj vortoj kaj mi manprenas,
kaj gardas semojn, kiujn oni devas planti
por ke estu menciitaj la nomoj de la semo-donintoj.
Kvankam montoj kaj maroj fariĝas limoj,
en mia koro, mi daurigas gardi
la parolojn donintajn al mi, infano
kiu devas pasigi ilin el mia gepatroj.
Jogjakarto, oktobre 2012
Esperantigita el la poemo "Unón hanfuaf nâko beï-naï sin uab" ,
verkis davanlingve kaj esperantigis Yohanes Manhitu
No comments:
Post a Comment