Forlasi la vilaĝon

Malĝojeco plenigas la korojn de la forvojaĝontoj kaj restontoj,
rido kaj rideto fariĝas nekonataj samkiel fremduloj.
Lagrimoj fluas kiel pura akvo fluanta el fonto,
kaj mesaĝoj eliras el la sekaj buŝoj.

Vere la vilaĝon oni mankas sed devas forlasi,
por atingi bonan kaj ĝojo-donan vivon;
por flari novan aromon kaj gusti mielon alilandan.
La vilaĝon oni devas forlasi por ĝin ami kaj estigi.

Verdire, ke estas peze kaj neŝate forlasi vilaĝon.
Sed fakte estas dolĉe se oni ĝin gusti kun ĝojo.
Forlasi la vilaĝon, ne timu pri tiu kiel peko
ĉar kiam ni forlasas vilaĝon, ni amas ĝin.

Jogjakarto, oktobre 2012
Esperantigita el la poemo "Tasaitan kuan",
verkis davanlingve kaj esperantigis Yohanes Manhitu